واقعیت اینه که فراموش کردن کار سختی نیست.همیشه آدم های بهتری هستن که میتونن یک جای خالی رو پر کنن.سخته،طول میکشه.ولی هستن...
قصه بافتیم برا خودمون که این فلانی نمیشه،این خنده های فلانی رو نداره و ال و بل...
اینهمه آدم تو دنیا دارن با کسایی زندگی میکنن که دوسشون ندارن.چه فرقی میکنیم ما با بقیه؟
حتی اگر آدم های بهتری هم بودن ولی دیگه پایی برای همراهی نمونده بود اتفاق خاصی نمیفته.زمان که بگذره خیلی چیزا تغییر میکنه.فقط اولش آدم داغه نمیفهمه. یا تعصب داره میگه من تا آخر عمر فراموش نمیکنم...
قول نمیدم یک زمانی برسه که همه چیز درست بشه که نمیشه،نمیشه!فقط یک وقتی میاد که دیگه یادت نیست دلت واسه کی داره تنگ میشه،یه تیکه از روحت و کی کنده برده و پس نمیاره...
حتی وقتی خود طرف هم بیاد دیگه نمیشناسیش،اونوقته که دیگه خودشم نمیتونه اوضاع و درست کنه...
^ اگه قرار بود همه چی مثل روز اولش بشه دیگه روز دوم و سوم نمیشد؛می شد همون روز اول.
^مرگ اونقدر نزدیک هست که همه چیزو ول کنم بره.حتی چشمات که تنها پناه بود...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر